| Επιτομή: |
Μετά από την εμφάνιση του μοντέλου CAPM από τους Sharpe (1964), Lintner (1965), Treynor (1965) και Mossin (1966), αλλά ανεξάρτητα από τον καθένα, και σε συνέχεια του προηγούμενου ερευνητικού έργου του Markowitz (1952), η αποτίμηση των εταιριών άρχισε να εδραιώνεται και να χρησιμοποιείται σε ευρεία βάση στο πεδίο των εφαρμοσμένων οικονομικών. Από τη χρονική στιγμή που έλαβε χώρα η καθιέρωση της θεωρίας της αποτίμησης των εταιριών, πολλοί ερευνητές έχουν συνεισφέρει σημαντικά στην περαιτέρω εξέλιξή της, ενώ ταυτόχρονα έχουν εισαχθεί προς εφαρμογή διαφορετικές μεθοδολογίες. Παρά την ανάπτυξη πολλών διαφορετικών μοντέλων αποτίμησης διαμέσου των ετών, οι πιο διαδεδομένες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται τόσο από την ακαδημαϊκή κοινότητα όσο και από τους επαγγελματίες της αγοράς για την αποτίμηση μιας εταιρίας είναι τέσσερεις και συνοψίζονται στις ακόλουθες: Present Values ή Income Approach, Asset Values ή Asset Based Approach, Multiples ή Market Based Approach, και Options Based Valuation ή Options Pricing.
Ωστόσο στην πράξη, πολύ σπάνια η αποτίμηση μιας εταιρίας βασίζεται σε μία μόνο από τις ανωτέρω τέσσερεις μεθόδους. Αντίθετα λαμβάνει χώρα η στάθμιση του αποτελέσματος του καθενός μοντέλου αποτίμησης ώστε να ληφθούν υπόψη οι διαφορετικές μέθοδοι αποτίμησης καθώς και οι αντίστοιχοι προσδιοριστικοί παράγοντες της εταιρικής αξίας. Η στάθμιση των αποτελεσμάτων των επιλεγμένων διαφορετικών μεθόδων αποτίμησης αναφέρεται και είναι γνωστή ως σταθμισμένη αποτίμηση και αποτελεί την πιο διαδεδομένη και χρησιμοποιούμενη διαδικασία εταιρικής αποτίμησης στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον μεταξύ επαγγελματιών της αγοράς και χρηματοοικονομικών αναλυτών. Συνεπώς κατά τη διαδικασία αποτίμησης μιας εταιρίας, ο εκτιμητής ή αναλυτής επιλέγει μια ομάδα μεθόδων τις οποίες σε μεταγενέστερο στάδιο σταθμίζει ώστε να εξάγει τη σταθμισμένη αξία αναφορικά με την αποτιμώμενη εταιρία.
Ωστόσο μέχρι σήμερα δεν έχει καθορισθεί ή παρουσιασθεί μια τεχνική βάσει της οποίας προσδιορίζονται οι ακριβείς σταθμίσεις των επιλεγμένων μεθόδων αποτίμησης ώστε να εξαχθεί η σταθμισμένη εταιρική αξία. Συνεπώς θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να αναπτυχθεί μια μεθοδολογία ή μία τεχνική επιλογής και κυρίως στάθμισης των διαφορετικών μεθόδων αποτίμησης που θα προσδιόριζε με διαφάνεια και ακρίβεια τις επιμέρους σταθμίσεις των τεσσάρων κυριότερων μεθόδων αποτίμησης που αποτελούν το αντικείμενο παρουσίασης και συζήτησης στην παρούσα διδακτορική διατριβή. Στο πλαίσιο αυτό, ο σκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής είναι η συγκέντρωση και η παρουσίαση στοιχείων και πληροφοριών αναφορικά με το υπόβαθρο και τη «λογική» ή το «σκοπό» των τεσσάρων κυριότερων μεθόδων αποτίμησης εταιρικής αξίας, καθώς και η ανάπτυξη μιας μεθοδολογίας ή μιας τεχνικής στάθμισης αυτών βάσει των αντίστοιχων προσδιοριστικών παραγόντων εταιρικής αξίας, αλλά και με βάση τις αλληλεπιδράσεις των μεθόδων μεταξύ τους και το σκοπό της χρήσης της καθεμιάς εξ’ αυτών.
Συμπερασματικά, η βαθύτερη κατανόηση των μεθόδων εταιρικής αποτίμησης και των αντίστοιχων προσδιοριστικών παραγόντων εταιρικής αξίας δύναται να καταστεί ιδιαίτερα χρήσιμη στον αναλυτή ή τον εκτιμητή εταιρικής αξίας, ο οποίος χρειάζεται όχι μόνο να τεκμηριώσει την επιλογή των κατάλληλων μεθόδων αποτίμησης για την καθεμιά περίπτωση εταιρίας, αλλά και να προσδιορίσει με ακρίβεια την στάθμιση της καθεμιάς από τις μεθόδους που επιλέχθηκαν για την εξαγωγή της εταιρικής αξίας.
|